Met de trein naar de tropen | Etappe 5: van Tbilisi naar Baku

Aan het station van Tbilisi nemen we de metro naar ons hotel, vlak bij Liberty Square. De tunnels, de looks van de metro, het geluid en zelfs de geur doen me denken aan de metro van Londen. Wanneer we uitstappen, blijkt Liberty Square afgesloten te zijn. Ik zie twee meisjes recht op twee politiewagens afstappen: de een met een Europese vlag op haar rug, de ander met een Georgische. Het lijkt het einde van een protestactie. De pro-democratische betogingen duren al maanden, en overal vallen de Europese vlaggen in het straatbeeld op. Verderop speelt een bandje op straat; de muziek klinkt goed, de sfeer is ontspannen.

Na de lange reis met veel tussenstops naar Tbilisi ben ik uitgeput en kan ik niet wachten om in een hotelkamer met frisse lakens en een douche te duiken. We blijven hier twee nachten. Treinreizen is heerlijk, maar om er volop van te genieten, moeten we af en toe onze bagage van ons afschudden en de plekken die we dankzij deze manier van reizen ontdekken, écht beleven.

Na onze reis dwars door Turkije voelt Tbilisi als een ‘home away from home’. We slenteren langs talloze vintageshops, trendy kledingwinkels met Georgisch design en drinken een flat white in een van de hippe cafés. Ook passeren we Fabrika, een voormalige Sovjet-naaimachinefabriek die nu een bruisende multifunctionele ruimte is. Een fotograaf die onlangs naar Tbilisi verhuisde, vertelt me dat het vooral de mix van gastronomie, kunst en de levendige creatieve scene is die hem hier zo aantrekt.

Tbilisi, ooit het knooppunt van de historische Zijderoute, draagt de sporen van een rijk en bewogen verleden. De stad mengt invloeden van Perzië, Byzantium, het Ottomaanse rijk en Rusland. We wandelen langs huizen met verfijnde, houtgesneden balkons en kleurrijke orthodoxe kerken, maar ook langs iconen van Sovjetbrutalisme, zoals de Bank of Georgia. Tussen dit erfgoed duiken moderne blikvangers op, zoals de Bridge of Peace en de Axis Towers, de hoogste van de stad. Met 1,2 miljoen inwoners herbergt Tbilisi een derde van de Georgische bevolking.

Voor de lunch proef ik khinkali’s, de beroemde Georgische dumplings, gevuld met vlees, champignons, kaas of spinazie. Een local legt uit dat ik ze niet met mes en vork moet eten, maar met mijn handen. Ik pak ze vast bij de ‘knop’ en slurp de bouillon eruit voordat ik de rest opeet. Heerlijk!

‘s Avonds zakken we af naar Pluto’s Records, een platenwinkel met een trendy bar die geregeld concerten en andere evenementen organiseert. Hoewel me tweemaal de semi-zoete, ‘makkelijk te drinken’ wijnen worden aangeraden, is het de traditionele qvevri-wijn die me het meest bevalt. Deze wijn, gefermenteerd en gerijpt in grote kleien kruiken onder de grond – een door Unesco erkende techniek – heeft een rijke smaak. Omdat we nog heelhuids het badhuis willen bereiken – waar we een privékamer hebben geboekt – slaan we de chacha, de Georgische grappa, over.

Wij kiezen voor badhuis Kyiv in het centrum, een van de weinige badhuizen buiten de wijk Abanotubani, die bekend staat om zijn vele zwavelbaden. De naam Tbilisi komt trouwens van het Georgische woord ‘warm’, verwijzend naar de warmwaterbronnen die hier al eeuwenlang aanwezig zijn.

De volgende ochtend ontmoeten we in de wasserette een 70-jarige Georgiër. Hij vertelt ons over de beste chatsjapoeri in restaurant Acharulebi Laghidzeze – een heerlijke, luchtige broodvulling met gesmolten kaas en vaak een ei erbovenop. Trots toont hij Cyril een schaakwedstrijd op zijn computer. ‘Mijn schoondochter,’ zegt hij met een brede glimlach, ‘is een van de grootste kampioenen van het land.’ Hoe hij de toekomst ziet? ‘Als er problemen in het land zijn, kun je niet gelukkig zijn als Georgiër.’

Voor we naar de luchthaven vertrekken, proeven we snel nog pkhali, een traditioneel gerecht van fijngemalen groenten zoals spinazie of bieten, gemengd met walnoten en kruiden. Later die middag vertrekt ons vliegtuig met bestemming Baku, de hoofdstad van Azerbeidzjan. De grens oversteken kan alleen per vliegtuig, dus we hebben geen andere keuze. Vandaar zullen we onze reis per boot voortzetten naar Kazachstan.

Terwijl we Tbilisi uitrijden, bespreken we hoe fijn het is dat we meestal rechtstreeks vanuit de stad met de trein kunnen vertrekken, vaak maar een half uur van tevoren. Tot nog toe hebben we, op een kort oponthoud van 10 minuten in Boekarest na, nog geen vertraging gehad.