Hoe een Belgisch koppel een historisch dorpshuis in de Provence nieuw leven inblies

Storytelling zit in het DNA van Gregoir en Vankeijmeulen. De twee werken ook professioneel samen onder de naam DuoGrevan en leerden elkaar kennen bij Donaldson, het Belgische merk dat in de jaren 80 en 90 een succesverhaal schreef. Gregoir was er verantwoordelijk voor de visuele communicatie, Vankeijmeulen creëerde er de concepten. ‘Het waren ontzettend boeiende tijden, met veel ruimte voor creativiteit’, zegt Vankeijmeulen. ‘Elke collectie was geïnspireerd op één themastad, van Sydney tot Los Angeles. Ik trok de wereld rond op schattenjacht. Met die vangst verbouwde ik elk seizoen de showroom tot een huis dat qua design en architectuur de gekozen stad weerspiegelde. Eigenlijk ben ik dus al jaren bedreven in totaalinrichtingen.’

Ook na Donaldson bleef het koppel actief in de modesector, tot de pandemie bruusk op de rem trapte. Die noodgedwongen pauze gaf hen niet alleen zuurstof, maar ook de luxe om zonder deadlines te dagdromen. Vankeijmeulen: ‘In die periode vergezelde ik vaak Bea Mombaers, interieurstyliste, ontwerpster en een goede vriendin. Ze had enkele projecten in de Provence, en samen schuimden we antiekwinkels, rommelmarkten en ateliers van lokale ambachtslui af in de buurt van L’Isle-sur-la-Sorgue. Daar raakte ik verknocht aan de regio.’

Vankeijmeulen werd steeds vaker ingeschakeld als interieurvormgever voor privéwoningen in België, dus waarom niet een eigen project in de Provence tekenen nu er meer tijd vrijkwam? Toen Gregoir amper een paar avonden later met een half oog door de vastgoedsites scrolde, trok een achttiende-eeuws dorpshuis aan de voet van de Mont Ventoux haar aandacht. Het pand, ooit deel van een grote aristocratische woning in het hart van Malaucène, was al bijna dertig jaar in het bezit van een artistiek koppel uit Parijs; een schrijver en een beeldend kunstenares. ‘Een boeiend duo dat de woning als zomerhuis gebruikte’, aldus Gregoir. ‘De man schreef hier negen boeken en talloze essays, en wist ons te vertellen dat zelfs Markies de Sade ooit in het huis had overnacht. Hier waren – letterlijk en figuurlijk – zoveel verhalen geschreven, die geschiedenis wilden wij maar wat graag voortzetten.’

De coup de foudre achter het computerscherm bleek volledig terecht. Het eerste bezoek aan de woning overweldigt. Deze keer schijnt de zon overvloedig en staat de weelderige tuin in bloei. De monumentale trap slingert sierlijk door de hal. De grote, grijsgroen geverfde ramen met houten luiken trekken royaal licht naar binnen en bieden een boeiende blik op een mozaïek van daken en groen. De woonkamer geeft met haar metershoge deuren uit op een gezellige binnenplaats. De keuken voelt gezellig, de slaapkamers zijn ruim en lichtrijk.

Maar de woning schreeuwde ook om een grondige face­lift. De vorige bewoners hielden van een bonte kleurenmix, en sommige ruimtes konden een opfrissing gebruiken. Vankeijmeulen: ‘Normaal bezoek ik een woning meerdere keren om mij erin in te leven, maar hier was dat niet nodig. Er is zelfs nooit een moodboard aan te pas gekomen.’

Het was overduidelijk wat het huis nodig had: de geschiedenis vertellen, maar dan met een moderne blik. Gregoir: ‘Je kunt het karakter onmogelijk opzijzetten. Dit bijna driehonderd jaar oude huis verdraagt geen te bruuske, hedendaagse stijlbreuken. We waakten maximaal over de originele staat, maar verwijderden wat de ziel bedreigde.’

Het duo combineerde wittinten en natuurlijke kleuren, waardoor de woning meer zuurstof kreeg. Dat pure canvas vormde de ideale achtergrond voor een zorgvuldig uitgekozen meubelmix die vooral uit de streek komt. L’Isle-sur-la-Sorgue, Avignon, Arles: de buurt telt tal van fantastische antiquairs. Tegelijk schuimden ze de rommelmarkten van Carpentras en Villeneuve-lès-Avignon af op zoek naar bijzonderheden. Bovendien introduceerde Bea Mombaers hen bij lokale ambachtslui. Vankeijmeulen: ‘Tijdens die intense zoektocht lieten we ons leiden door ons buikgevoel. Geen gesigneerde meubels die je overal ziet, maar unieke stuks. Ook al kon de verkoper ons niets vertellen over de voorgeschiedenis, soms lees je een verhaal tussen de lijnen. Bij de woning passen ruwe, onvolmaakte, bijna poëtische meubels en objecten. Subtiel genoeg om de ruimte te laten spreken, maar tegelijk stuks die je niet kunt negeren.’

En natuurlijk valt de bijzondere kunstselectie op: foto’s van Karel Fonteyne, sculpturen van Francesca Guerrier en Frédéric Bourdiec, werken van Machteld Rullens, San Ming en Els Bijnens. Gregoir: ‘Die artistieke schwung is voor ons superbelangrijk. Het hedendaagse dat het oude komt triggeren, dat geeft zo’n spannende wisselwerking.’

Tegenover de serene rust binnen staan de bucolische en geurige tuinen. Meervoud, want het huis wordt omcirkeld door een handvol doordacht beplante groenkamers met vijgenbomen, acacia’s, magnolia’s, jasmijn, klimplanten en buxus. Kleurrijke klimrozen bieden extra romantiek, kiwiplanten bieden schaduw. Aan de achterzijde bevindt zich een zwembad, weggedoken tussen een cipressenhaag van vier meter hoog. Gregoir: ‘Die hoogte is perfect afgestemd op het zwembad, dat zestien meter lang en vier meter breed is, waardoor de proporties volledig kloppen. Van dat soort details hou ik wel.’

Op de schaduwrijke binnenplaats bevindt zich nog een bijzondere blikvanger: een bron met drinkbaar water. Vankeijmeulen: ‘Deze plek blijft ons beroeren. Je blik die bij aankomst meteen op de sierlijke bron valt, het paradijselijke groen rondom en dan die magnifieke woning. Na die eerste keren dachten we dat de emotie wat zou gaan liggen, maar dat blijkt niet het geval. Telkens weer komt mijn haar overeind.’