Laatbloeier | Schlagers op het intranet

Het zal een stofzuigerproducent niet snel overkomen, maar mij helaas wel. Dagelijks krijg ik de vraag waarmee ik nu eigenlijk bezig ben en wat ik dan verkoop. Om het op te helderen stel ik meestal een tegenvraag: hoe vaak hebt u een ondernemer al horen zeggen dat zijn medewerkers zijn grootste kapitaal zijn? En hebt u dan, net als ik, de drang om te vragen of dat kapitaal zich thuis voelt op de werkvloer?

Wie die vraag aan een tiental ondernemers stelt, zal er zeker vijf enthousiast zien knikken. En herinneringen horen ophalen aan de laatste teambuilding, toen ze een frietkot op de binnenplaats hadden gezet. Of aan die van het jaar daarvoor, toen ze met zijn allen aan touwen gingen zwieren in het avonturenpark van Marc Coucke in Durbuy.

Het zal ongetwijfeld plezant geweest zijn, zeker voor de baas, die zijn kapitaal eens in een andere omgeving zag. Maar ik heb zo’n vermoeden dat het kapitaal van tegenwoordig net iets meer verwacht. Ergens bij horen is altijd al prettig geweest, maar voor de scrollende generatie werknemers is het belangrijker dan ooit. It’s the community, stupid. En dat is dus waar ik me de laatste tijd mee bezighoud.

‘Het groepsgevoel versterken’, zei ik in het begin tegen collega-ondernemers. Maar omdat niemand dat begreep, begon ik ‘een community creëren’ te zeggen. En dan gingen ze wat rechter zitten. Televisie, oreer ik dan, is vanouds het ideale medium om een groepsgevoel te creëren. Dat was vroeger zo, omdat we allemaal naar dezelfde programma’s op de buis keken en er de volgende dag over spraken. En dat is nu nog altijd zo, omdat we allemaal dat filmpje zagen dat viraal is gegaan.

Grote bedrijven hebben allemaal een intern kanaal, een intranet dat ze volpompen met nieuwsbrieven en saaie filmpjes waarin managers het warm water uitvinden. Een gemiste kans, oreer ik dan verder. Je moet er professioneel gemaakte video’s op zetten, over de mensen op de werkvloer.

Over die strenge mevrouw Sierens van de boekhouding, die in het weekend Vlaamse schlagers staat te zingen in een feesttent. Of over Marc van de aankoopdienst, die zijn olijke moeder - 'Hoe doet onze Marc het op den bureau?' - heeft meegebracht naar de werkvloer. We kunnen eens binnenkijken in de keuken van de grote baas, die staat te koken met een empathische interviewer, die hem niet alleen naar zijn kookkunsten vraagt, maar ook naar zijn moeilijke momenten.

Een lach en een traan, allemaal op dat anders zo saaie intranet. Collega’s die mensen van vlees en bloed worden, en delen waar ze van wakker liggen en blij van worden. En dat allemaal met de hulp van echte verhalenvertellers, televisiemakers die hun sporen al verdienden met soortgelijke verhalen. Op die manier, besluit ik dan, versterk je de community en zorg je ervoor dat je medewerkers het geluk niet elders gaan zoeken.

De standaardstilte die dan volgt, is er een van mateloze bewondering, dus die laat ik graag even duren, om dan nog een kers op de taart te zetten. ‘Mensen zijn altijd al geïnteresseerd in mensen, en in tegenstelling tot wat bazen van televisiezenders menen te weten, gaat die interesse verder dan het leven van bekende Vlamingen.’

De toehoorder, murw geslagen door de tsunami van programma’s die de mens achter de BV tonen, is nu echt mee.

Jammer voor Marc Coucke, de cijfers van zijn Couckestad zullen nog roder kleuren, maar goed voor het kapitaal van al die bedrijven. Want dat gaat zich eindelijk als een vis in het water voelen, ’s ochtends bij het binnenkomen een halve of hele schlager zingen voor mevrouw Sierens van de boekhouding, fluitend door de gangen van het bedrijf lopen, zwaaiend naar de baas, van wie iedereen weet dat hij graag asperges klaarmaakt.

En goed voor mijn kapitaal, natuurlijk. Maar dit geheel terzijde.