Laatbloeier Luc Haekens | Netwerken met Jezus

‘En dan hebt u nu alle tijd om te netwerken.’ Het kwam heel natuurlijk uit de mond van de presentatrice. Ze had een avond vol saaie speeches aan elkaar gepraat en sloot het officiële gedeelte af met die tenenkrommende zin.

Hoewel het jaren geleden is, zal ik die avond niet snel vergeten. Ik was er op aandringen van een jeugdvriend, een succesvolle zakenman die wist van mijn ondernemersdroom. Hij lachte me uit omdat ik zo in shock was over dat netwerken. Ik fulmineerde dat elk gesprek in de zaal een opportunistische toon had, dat niemand in zijn gesprekspartner geïnteresseerd was, maar iedereen op zoek ging naar een manier om een slag te slaan uit deze fake gezellige avond. Zo zal ik nooit worden, hield ik koppig vol. Die avond heb ik nauwelijks met iemand gepraat.

Maar nu, op mijn 55ste, heb ik al meer principes losgelaten dan ik er ooit heb vastgehouden. Als ondernemer heb ik klanten nodig. Niet alleen uit de televisiewereld, waar ik God en klein Pierke ken, maar ook uit de bedrijfswereld, waar ik zo goed als niemand ken.

Je zal toch moeten netwerken, zei de jeugdvriend. ‘Bel eens met Jezus.’

Schaamteloos opportunisme

Jezus, een andere jeugdvriend, heet niet echt Jezus. Iedereen noemde hem zo omdat hij lange haren en een baard had, sandalen droeg en het goed kon uitleggen. Hij speelde soms voor dj in ons stamcafé. Als afsluiter van zijn set legde hij dan ‘Jezus redt’ van Robert Long op. ‘Jezus redt, Jezus redt, alle mensen opgelet, Jezus redt, Jezus redt, enkel door ’t gebed.’

Jezus verschijnt tegenwoordig geregeld op televisie. Kortgeknipt en altijd in pak, als woordvoerder van een groot Belgisch bedrijf.

Dat ik na tientallen jaren radiostilte contact opnam, niet om gezellig wat bij te praten maar om mijn bedrijfje te komen voorstellen, leek Jezus normaal te vinden. We spraken over ons dorp in de Kempen. Of ik den Dikke nog gezien had en hoe jammer het was van de Klak. In het vergaderzaaltje waar we professioneel tegenover elkaar zaten, sloot ik mijn powerpoint af. 'Dus', zei ik met een minzame glimlach, ‘ik wil meer humor brengen in bedrijven’.

Tot mijn verbazing was Hans - want zo heet Jezus - oprecht enthousiast. Hij stelde een paar pertinente vragen en werd na elk antwoord zo mogelijk nog enthousiaster. Even dacht ik dat hij me in de zeik nam en me elk moment zou gaan uitlachen, als een soort vergelding voor mijn schaamteloos opportunisme, maar hij bleek het echt te menen.

Eindelijk rinkelt de kassa

Zo echt zelfs dat hij meteen een bestelling plaatste. We onderhandelden een beetje over de prijs - communicatie mag wat kosten maar ook weer niet te veel - en we sloten een deal. Mijn eerste in een nieuwe wereld. Met een grote klant dan nog, eentje die zicht bood op een langetermijnsamenwerking en die, zo beloofde hij, zijn netwerk zou aanspreken om me nog meer klanten te bezorgen. Eindelijk rinkelde de kassa, het werd hoog tijd.

Het is misschien eigen aan ondernemen, dat zodra het wiel begint te draaien alles op snelheid komt, want ondertussen heb ik nog een contract afgesloten. Met een nationale zender, die ook tot mijn bescheiden netwerk bleek te behoren.

‘Netwerken is belangrijk’, had Jezus nog gezegd. Daar moet ik inderdaad eens werk van maken, was mijn antwoord. In mijn hoofd hoorde ik na al die jaren weer Robert Long. Ik wachtte tot buiten om mee te zingen. ‘Jezus redt, Jezus redt, alle mensen opgelet.’