Con­ve­nan­ten zijn de voor­waar­den die ban­kiers aan kre­die­ten voor be­drij­ven han­gen. Het zijn knip­per­lich­ten, die ban­kiers waar­schu­wen als een be­drijf moei­lijk­he­den dreigt te krij­gen om zijn schul­den af te los­sen. Een vaak voor­ko­men­de con­ve­nant is de ver­hou­ding van de net­to­schul­den te­gen­over de be­drijfs­kas­stroom. Stijgt die schul­d­ra­tio boven pak­weg 3, dan wor­den ban­kiers door­gaans on­rus­tig. In cri­sis­tij­den wor­den be­drij­ven met flink wat schul­den langs twee zij­den in de tang ge­no­men. De cash­flow droogt op en dus slinkt de ca­pa­ci­teit om de schul­den­berg af te top­pen. Daar­naast blijft door de tui­me­len­de vraag vaak meer pro­duc­tie op de schap­pen lig­gen, wat het werk­ka­pi­taal en dus ook de net­to­schuld de hoog­te in­jaagt. Veel op­ties zijn er niet voor be­drij­ven die de schul­d­ra­tio zien op­lo­pen. Ze kun­nen hun ka­pi­taal ver­ho­gen of ac­ti­va ver­ko­pen. Of ze kun­nen in­ves­te­rin­gen schrap­pen en sa­ne­ren om de kas­stroom te ver­ze­ke­ren. En aan hun ban­kiers vra­gen of die in ruil voor een ho­ge­re rente soe­pe­ler con­ve­nan­ten wil­len ac­cep­te­ren.